Ο ναργιλές είναι και πάλι πίσω στη μόδα! Ανέκαθεν έχαιρε της εκτίμησης και του σεβασμού κάθε καπνιστή, ενώ εξωτικούς -και μη- ναργιλέδες μπορεί να βρει κανείς σε αρκετά καταστήματα με είδη καπνιστού. Ο ναργιλές προέρχεται από την περιοχή της σημερινής βορειοδυτικής Ινδίας και του Πακιστάν και μετρά χιλιετίες ιστορίας. Στην αρχική τους μορφή οι ναργιλέδες ήταν μάλλον πρωτόγονοι και ήταν κατασκευασμένοι από ένα είδος ινδικής καρύδας ονόματι «ναργκιούλ», από την οποία πήρε και το όνομα του.
Ο ναργιλές διαδόθηκε στο Περσικό Βασίλειο το οποίο περιλάμβανε το Πακιστάν, το Αφγανιστάν έως τη βόρεια Αφρική. Όταν οι θιασώτες του καπνού στην Τουρκία υιοθέτησαν τον ναργιλέ πριν από περίπου 500 χρόνια, αυτός απέκτησε την μορφή με την οποία είμαστε εξοικειωμένοι σήμερα. Έγινε μεγαλύτερος σε μέγεθος, αντικαταστάθηκε η ξύλινη κατασκευή με μεταλλική και προστέθηκε η γυάλα. Επιπρόσθετα υπήρξαν αισθητικές παρεμβάσεις, καθώς προστέθηκαν περίτεχνα σχέδια πάνω στο γυαλί και στο μεταλλικό του μέρος. Ο ναργιλές έγινε ένα ιδιαίτερα δημοφιλές αντικείμενο για την κουλτούρα των καφενέδων στην Τουρκία από τα μέσα του 17ου αιώνα. Ο σερβιτόρος του ναργιλέ είχε ισότιμο σεβασμό με έναν σεφ λόγω τις προετοιμασίας του ναργιλέ. Μάλιστα με τον καιρό δημιουργήθηκαν ακόμα και “κανόνες” για το άναμμα και κάπνισμα του ναργιλέ που μετέτρεπαν το φαινομενικά απλό κάπνισμα σε μια μυσταγωγία. Εκτός της χρήσης του από τους καπνιστές, λόγω της ιδιαίτερης αισθητικής του, ο ναργιλές έγινε και διακοσμητικό αξεσουάρ στα αριστοκρατικά σπίτια
Έπειτα διαδόθηκε στο νότο στον αραβικό κόσμο από την Τουρκία στο Λίβανο και τη Συρία όπου πήρε το όνομα αργιλές. Στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Αίγυπτο και το Μαρόκο.
Ο καπνός που αρχικά χρησιμοποιούνταν στον ναργιλέ ήταν τουμπεκί, μια μορφή σκούρουκαπνού που καλλιεργείται έως και σήμερα στο Ιράν. Πάνω στο λουλά, το πήλινο σκεύος που κρατάει τον καπνό, έβαζαν κάρβουνο από βελανιδιά και μόνο, ενώ κάποιοι μερακλήδες έβαζαν κάποια κομμάτια φρούτων μέσα στο νερό της γυάλας του ναργιλέ ή φύλα μέντας ή κάρδαμο ή κανέλα.
Το είδος του καπνού που χρησιμοποιείται σήμερα συναντάται για πρώτη φορά στην Αίγυπτο στις αρχές του 19ου αιώνα. Σύμφωνα με την ιστορία., ένας Αιγύπτιος καπνιστής έπαιρνε το δείπνο του που περιλάμβανε ψωμί και μελάσα από ζαχαροκάλαμο κι έτσι σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει μελάσα μαζί με τον καπνό για να δώσει μια ξεχωριστή υφή στο κάπνισματου. Πράγματι, δοκιμάζοντας το, διαπίστωσε ότι ο καπνός έγινε πιο γλυκός και αρωματικός.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο το συγκεκριμένο είδος καπνού έγινε γνωστό σε όλη την Αίγυπτο και οι αντίστοιχες βιομηχανίες καπνού τον υιοθέτησαν. Στη συνέχεια προστέθηκαν χυμοί από διάφορα φρούτα διευρύνοντας έτσι τη γκάμα των αρωμάτων και γεύσεων καπνού για ναργιλέ.
Σήμερα έχουν επικρατήσει δύο κύριες κατηγορίες ναργιλέ. Η χρηστική και η διακοσμητική. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο ναργιλές είναι πάντα ο ίδιος. Αυτό που αλλάζει είναι ο σχεδιασμός και το είδος (μέταλλο) που χρησιμοποιείται για την κατασκευή του. Στο παρόν θέμα παρουσιάζονται κυρίως λειτουργικοί ναργιλέδες που πωλούνται για χρήση και όχι για καθαρά διακοσμητικούς λόγους. Οι αιγυπτιακοί θεωρούνται οι καλύτεροι ναργιλέδες κατασκευαστικά και βρίσκονται πάντοτε μεταξύ των πλέον διαδεδομένων μεταξύ των ειδών καπνιστού,
